Nevra UÇKAÇ/İZMİR, (DHA)- HATAY'daki depremde, yakınlarını kaybeden Didem Yılmaz (37), yaralarını İzmir'in Menemen ilçesinde tanıştığı çömlek sanatıyla sardı. Memuriyeti bırakan ve kendisine seramik, polyester ve heykel boyama atölyesi açan Yılmaz, "Bu atölye rehabilitasyon merkezi gibi oldu. Gülüyoruz eğleniyoruz, üretiyoruz. Üretmek insanı hayata bağlıyor. Hepimize ilaç oldu" dedi.
Kahramanmaraş merkezli 6 Şubat 2023'te yaşanan depreme Hatay'da yakalanan ve birçok yakınını kaybeden Didem Yılmaz, ailesiyle İzmir'e yerleşti. İzmir'de kendisine yepyeni bir hayat kuran Yılmaz, memurluğu bırakıp çok sevdiği el sanatlarıyla uğraşmaya başladı. Enkazdan birlikte çıktığı annesi Sevim Yılmaz'ın (61) da desteğiyle bir atölye kuran Yılmaz, hobi olarak başladığı seramik ve çömlek yolculuğu, zamanla tutkuya dönüştü. Hem çocuklar hem yetişkinlerle atölyesinde bir araya gelen Yılmaz, katılımcılara keyifli ve yaratıcı deneyim sunuyor.
Deprem anında yaşadıklarını anlatan Didem Yılmaz, "İzmir'e geleli yaklaşık 2,5 sene oldu. Depremden sonra geldim. İki ablamdan biri öğretmenlik yaptığı için Hatay'da yaşıyorduk. Ben de Hatay'da Sosyal Hizmetler'de 8 yıl memur olarak çalıştım. Pazar gecesi deprem oldu. Zor bir 6 gün geçirdik. Ablam, eniştem ve yeğenimle beraber çok sayıda arkadaşım enkaz altında hayatını kaybetti. Evimiz yıkıldı. Evde 3 kişiydik, 2 kedimiz vardı. Kediler üstüme atladı ve uyanıp annemlerin yanına gittim. Yaklaşık 2-3 dakika sonra deprem başladı. Deprem olunca annem, babam ve ben sarılıp yatağın kenarında beklemeye başladık. Ama bir türlü bitmedi sarsıntı. Sonra ikinci deprem başladı. 5 katlı bir apartmanın birinci katındaydık. Çok şiddetli bir sarsıntıydı. Duvar parçaları üstüme gelmeye başladı. Kıyamet kopuyor sandım. Duvar yıkılınca bir boşluk oluştu ve biz oradan çıkabildik. Pencerelerde demir vardı çıkma ihtimali yoktu ama ailece başardık. Oturduğumuz mahallede çökmeyen bina yoktu" dedi.
'HAYATA KARIŞMAYA BAŞLADIK'
Depremin ardından yakınlarına ulaşmaya çalışan Yılmaz, ablası, eniştesi ve 1 yeğeninin 6 günün ardından enkazın altından cansız halde çıkarıldığını belirtti. Daha sonra İzmir'e kuzenlerinin yanına geldiğini anlatan Yılmaz, şöyle devam etti:
"Ege Üniversitesi mezunuyum ve İzmir'i çok seviyordum. Huzurlu bir alan arıyorduk. İskenderun'dan çıkana kadar her yerde yıkım varmış hissi oluşmuştu. Kuzenlerim buradaydı onların evinde kaldık bir süre. Çiğli Sosyal Hizmetler Müdürlüğü'nde bir süre çalışmaya devam ettim. Müdürlerim bana çok yardımcı oldu. Ama annemi evde yalnız bırakmak zorunda kalmıştım. Psikolojik yardım aldık bir süre. İlaçlar bir yere kadar idare ediyordu, insanın kendi kendini tedavi etmesi gerekiyor. İzmir'de bir atölyeye annem ve ablamla birlikte kaydolduk. Hayata karışmaya başladık. İzmir de deprem bölgesi olduğu için ufak depremler oluyordu. Kapalı alanda kalma korkum vardı. Hassas bir işim vardı. Engelli bireylerin aileleriyle çalıştığım için güler yüzlü ve olumlu olmak zorundaydım. Çocukluğumdan beri el sanatlarına meraklıyım. Bir anda karar aldım. Annemin bir tek boyama yaparken mutlu olduğunu gördüm. Benim için paha biçilemez bir andı. 'Niyet edene Allah yardımcı olur' dedim. Memurluktan ayrılıp bu işe girdim."
HAM ÇÖMLEĞİ ŞEKİLLENDİRİP BOYUYOR
Menemen'de 2 senedir sanat atölyesi işlettiklerini belirten Yılmaz, katıldığı 4'üncü Uluslararası Menemen Çömlek Festivali'nde ürünlerini sergilediğini belirterek, "Seramikle uğraşmak bize gerçekten terapi gibi oldu. Daha küçük iç içe insanların olduğu bir yerde yaşamak istiyordum. Bu yüzden Menemen'i tercih ettim. Burada atölyemi açtım. Annem en büyük destekçim ve yardımcım oldu. İki senedir atölyemi işletiyorum. Öğrencilerim var. Yetişkinler ve çocuklar da geliyor. Huzurlu bir ortam kurmaya çalışıyoruz. Aslında rehabilitasyon merkezi gibi oldu hepimiz için. Gülüyoruz eğleniyoruz, üretiyoruz. Üretmek insanı tekrardan hayata bağlıyor. Hepimize bir ilaç oldu. Çömlek ile karşılaşmam Menemen'de oldu. Ham çömleği şekillendirip boyamayı çok seviyorum" ifadelerini kullandı. (DHA)
